1
دانشگاه جامع امام حسین( علیه السلام)، تهران، ایران.
2
گروه مدیریت بحران دانشکده علوم اجتماعی و فرهنگی دانشگاه جامع امام حسین( علیه السلام)، تهران، ایران.
چکیده
بحران ها و تحولات اجتماعی یکی از چالش های اساسی و دغدغه های پیش روی حکومت ها بوده و خواهند بود. عوامل متعددی از جمله افزایش دامنه ناکامی ها، بالارفتن توقعات، فزونی فاصله طبقاتی، فقر مالی، گسل های اجتماعی، اختلافات قومی و مذهبی، و ... در بعضی از جوامع موجب بروز ناآرامی های متعددی از سوی شهروندان کشورهای مختلف شده است. یکی از این نوع اعتراضات و ناآرامی های اجتماعی مربوط به قشر کارگر است که جامعه امروز ما با آن مواجه است. مقوله معیشت و عوامل اجتماعی ، مدیریت و ساختار جایگاه ویژه و معینی در شکل گیری و گسترش بحرانهای کارگری دارد و همواره به عنوان ارکانهای اصلی اعتراضات مورد توجه قرار دارد. هدف اساسی این تحقیق شناسایی و واکاوی اعتراضات کارگری و تأثیر آن در شکل گیری بحران های کارگری در شرکت های هپکو و آذراب بود. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و ابزار پژوهش تحقیق پرسشنامه است که جامعه آماری نخبگان کارگری ، امنیتی و دانشگاهی و اساتید هیئت علمی دانشگاهها و محققان کارآزموده و کارشناسان و دست اندرکاران بدان پاسخ داده اند.
پس از بررسی و تحلیل اسناد و اطلاعات و نظر نخبگان مشخص شد تنگناها و مشکلات اقتصادی و معیشتی کارگران ، سوء مدیریت و عدم توجه مدیران به مشکلات کارگران ، مشکلات ساختاری و زیربنایی در بروز اعتراضات کارگری تأثیر مستقیم داشته و منجر به ایجاد فضای امنیتی و به تبع آن سوءاستفاده ضد انقلاب و دشمنان داخلی و خارجی گردیده است.
امینی, محمد تقی, & مرادی, حجت الله. (1402). واکاوی تاثیر اعتراضات کارگری در شکل گیری بحران امنیتی در شهر اراک (شرکت های هپکو و آذراب). مطالعات مدیریت بحران, 15(1), 29-59.
MLA
محمد تقی امینی; حجت الله مرادی. "واکاوی تاثیر اعتراضات کارگری در شکل گیری بحران امنیتی در شهر اراک (شرکت های هپکو و آذراب)". مطالعات مدیریت بحران, 15, 1, 1402, 29-59.
HARVARD
امینی, محمد تقی, مرادی, حجت الله. (1402). 'واکاوی تاثیر اعتراضات کارگری در شکل گیری بحران امنیتی در شهر اراک (شرکت های هپکو و آذراب)', مطالعات مدیریت بحران, 15(1), pp. 29-59.
VANCOUVER
امینی, محمد تقی, مرادی, حجت الله. واکاوی تاثیر اعتراضات کارگری در شکل گیری بحران امنیتی در شهر اراک (شرکت های هپکو و آذراب). مطالعات مدیریت بحران, 1402; 15(1): 29-59.
)