بحران، واقعیتى اجتناب ناپذیر در زندگى اجتماعى است. بحران ها در ذات خود بستر شکل گیری تهدیدها و فرصت هایی هستند که بر حسب نوع، شدت و گستره ی محیطی بحران، می تواند نظام سیاسی و مدیران حاکم را در شرایط دشوار و پرمخاطره ای قرار دهند. هدف این مقاله پرداختن به اصول، مبانی و رویکردهای مدیریت بحران با تاکید بر بحران های اجتماعی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که اصلیترین شاخصه جهت مدیریت بحران شناخت اصول و عوامل ایجاد بحران گفته می شود. به بیان مک کارتی، اصل مدیریت بحران، به راه حلی معقول برای برطرف کردن شرایط غیرعادی است به گونه ای که منافع و ارزش های اساسی، تأمین گردند. با توجه به ابعاد محدودیت ها در شرایط بحران (زمان اندک تصمیم گیری و واکنش، غافلگیری و محدودیت دسترسی به اطلاعات) مدیران بحران می بایست در تشخیص بحران و یک موقعیت بحرانی دچار خطا و اشتباه نشوند و با استفاده از تحلیل بحران و شناخت مؤلفه های اساسی بحران مسیر صحیح جهت تحدید و مقابله با بحران را پی ریزی نمایند. در مواجهه با بحران، چهار عامل انسان، فرهنگ، جامعه، ساختار و استراتژی نقش اساسی دارند و هر چه مدیران نسبت به این چهار عامل شناخت عمیق تری داشته باشند، مدیریت آنها در مواقع بحرانی موبرتر و نسبت به کنترل آن موفقیت بیشتری خواهند داشت.
یک مدیر بحران برای موفقیت در مدیریت خود باید با یک رویکرد نظام مند، مبتنی بر کمترین آسیب و اصل بهبود مستمر، همواره بدنبال یافتن نشانه های اولیه خطر یک بحران بالقوه باشد تا بتواند در شرایط وقوع بحران، با کمترین خسارت بحران را کنترل کند بنابراین از مباحث مهم این مقاله بررسی اصول و رویکردهای مختلف به مدیریت بحران می باشد
)