امروزه اکثر دانشمندان به دنبال الگویی برای مدیریت بحران‌های سیاسی- اجتماعی می‌باشند. ولی از آنجا که اصول و راهبردهای ارائه شده آنها اغلب خاستگاه غربی و غیربومی دارد، با روش و سبک مدیریتی ائمه معصومین (علیهم‌السلام) متفاوت می‌باشد. این مقاله به دنبال پاسخ به این سوال اصلی است که اصول و راهبرد مدیریتی حضرت امام علی(ع) در حل بحران‌های سیاسی و اجتماعی زمان خود چه بوده است؟ و در این راستا فرضیه مقاله عبارت است از اینکه امام علی(ع) با مدیریت بر قلوب و اصلاح رابطه خود با خود و خود با خدا و با توجه به شرایط و موقعیت زمان با سبکی از مدیریت آرام، متعادل و پیشگیرانه و مهارکننده به رفع بحران‌های سیاسی و اجتماعی زمان خود پرداخته است. در این مقاله فرضیه مذکور به انضمام اصول مدیریتی حضرت علی(ع) با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و بر اساس بررسی اطلاعات کتابخانه‌ای و سخنان و سیره حضرت در نهج‌البلاغه و تطبیق آن با نظریات موجود در مورد مدیریت بحران ثابت شده است.
)